BAKI, AzerVoice, Azər Hüseynov Tarixçi, İstanbul Zaim Universitetinin Tarix və Mədəniyyət Bölümü Doktorantı, Qafqaz Etno-Sosial Araşdırmalar Mərkəzinin eksperti, xüsusi olaraq AzerVoice üçün
Ərbakanın siyasi islamçılığı siyasi şüarlarında açıq şəkildə görünürdü. Doğrudur, parlament mübarizəsini mənimsəmişdi, lakin siyasi cinahını gizlətmirdi. Ərbakanın siyasi islamçılıq görüşləri hər nə qədər Osmanlı ənənəsinə bağlı idisə də, İxvanın ilk dalğasından və Seyyid Qutbdən təsirlənmişdi. Bu səbəbdən məzhəbüstü düşünürdü.
Ərdoğan isə siyasi islamçılıq görüşlərində yeni bir cığır açdı. İlk mərhələlərdə daha çox İslami şüarlar səsləndirirdi və siyasi islamçı obrazı verirdi. Lakin sonradan MHP ilə birgəlik onu daha çox dövlət-millətçi bir siyasətçiyə çevirdi. Bu isə daxildə bir çox islami qruplarla məsafənin yaranması ilə nəticələndi. Bununla belə, tam da çıxdığı məhəllə ilə əlaqəsini itirməmək üçün ara-sıra İslami şüarlardan istifadə edir. Bu, praqmatik bir siyasətçi addımıdır. Məsələn, Quranın yandırılmasına şərait yaradan ölkənin NATO üzvü olmayacağını bəyan edir, lakin daha sonra buna razılıq verir. Yəni, siyasi praqmatik yanaşma duyğusal yanaşmanı üstələyir.
Buradan hansı nəticəni çıxarmaq olar? Bunu xüsusilə dindarlar üçün yazıram: Dini siyasi partiya olmaz. Niyə? Çünki heç bir partiya İslamı təmsil edə bilməz. Bu isə sonda İslamın siyasi istismarına yol açır — xüsusilə sekulyar cəmiyyətlərdə. Müsəlmanlar insana, cəmiyyətə və ölkəsinə fayda vermək istəyirlərsə, ümumbəşəri fəaliyyətlərdə iştirak etsinlər. Dini şüarların siyasi istismarı isə sonunda dindarların öz ziyanına olur.
